Mamo, Tato – potrzebuję Was!

 

            Rodzina stanowi dla dziecka naturalne środowisko wychowawcze. To rodzice są pierwszymi opiekunami i wychowawcami, stąd ich ogromny wpływ na rozwój psychiczny i fizyczny dziecka. Rodzice ponoszą odpowiedzialność za zaspokojenie potrzeb dziecka, przede wszystkim emocjonalnych i materialnych. To w rodzinie dziecko uczy się wrażliwości, poszanowania godności, tolerancji oraz miłości do ludzi i do przyrody[1]. To Was, Drodzy Rodzice, potrzebuje Dziecko, gdyż to Wy uczycie je zasad postępowania, wskazujecie mu różnice pomiędzy dobrem
a złem, przekazujecie normy etyczne i moralne. To Was, Dziecko obserwuje i uczy się tego, co robicie. To Wy, jako rodzice, macie za zadanie wyposażyć swoje Dziecko w plecak, z którym pójdzie w świat. Od tego, co do niego włożycie, zależy czy znajdzie ono spełnienie. Poniżej, Drodzy Rodzice, znajdziecie kilka zasad wychowania szczęśliwego człowieka.

1. Rodzicu, kochaj swoje Dziecko bezwarunkowo

            Współczesny świat, przesiąknięty konsumpcjonizmem i wizja życia, którą proponują filmy, seriale czy reklamy, stawia młodym ludziom bardzo wysokie wymagania. Dziś, ten kto wygląda niemodnie lub grubo, jest po prostu wykluczany z grona osób wartych uwagi. Bardziej stawia się na wygląd, niż na wartości czy wiedzę. Młode osoby coraz częściej nie sprostają tym wymaganiom i popadają w różnego rodzaju choroby czy uzależnienia. Jednym z nich jest anoreksja i bulimia.

           W czym tkwi istota anoreksji i bulimii?

W środowisku domowym, w małżeństwie i rodzinie zdarzają się napięcia, burzliwe wymiany zdań czy kłótnie. Nie zawsze potrafimy w bezkonfliktowy sposób wyrażać swoje emocje, zwłaszcza te negatywne, takie jak gniew, złość, poczucie krzywdy.
    Niekiedy zdarza się, że dochodzi do wyzwisk, obrażania, poniżania drugiej osoby, krzyków i gróźb, a więc do przemocy psychicznej. Przemoc psychiczna przejawia się również w innych zachowaniach, mających na celu zranienie uczuć drugiej osoby lub manipulację, takich jak nieodzywanie się do partnera, tzw. „ciche dni”, okazywanie pogardy i lekceważenia, kontrolowanie, ograniczanie kontaktów z innymi, upokarzanie, grożenie samobójstwem.

Dziecko w rodzinie z problemem przemocy narażone jest na poważne urazy, znajduje się w sytuacji zagrożenia swojego zdrowia i życia, doświadcza także zaniedbania podstawowych potrzeb. Często bywa ofiarą przemocy fizycznej, ponieważ sygnalizuje swoje potrzeby rozwojowe. Dorośli nie reagują adekwatnie na jego potrzeby, sygnalizując mu niechęć w odpowiedzi na wyrażane przez nie pragnienia. W takiej sytuacji dochodzi do zniekształceń zarówno w jego rozwoju, realizacji potrzeb, jak i kształtującej się więzi. Przemoc zniekształca tę najważniejszą więź. Zmienne, chaotyczne zachowania rodziców względem dziecka zaburzają poczucie bezpieczeństwa, powodują, chaotyczne zachowania dziecka. Zabawy dzieci stają się zabawami w przemoc.

Agresja rodzi agresję
    Polskie prawo zabrania stosowania kar cielesnych wobec każdego człowieka (art. 40 Konstytucji RP), natomiast od 2010 r. zakaz stosowania kar cielesnych wobec małoletniego przez osoby sprawujące władzę rodzicielską został umieszczony w kodeksie rodzinnym i opiekuńczym (art.961). Tak więc nie ma wątpliwości, że polskie prawo zabrania bicia dzieci. Czy mamy tego świadomość i wierzymy w słuszność tego zakazu?

W niedzielę, 23 lutego obchodzić będziemy Międzynarodowy Dzień Walki z Depresją, który ma na celu zwiększenie świadomości dotyczącej problematyki depresji, jak również pomoc osobom, które z różnych przyczyn znalazły się w jej sidłach.

    W ostatnim czasie zauważalny jest wzrost liczby osób zmagających się z tą trudną chorobą, jako reakcją na wysokie wymagania współczesnych czasów. Ciągły pośpiech, przewlekły stres, trudności ze znalezieniem pracy czy problemy osobiste, to tylko niektóre czynniki mające olbrzymi wpływ na nasze samopoczucie zarówno fizyczne, jak i psychiczne. Czym więc jest depresja? W języku codziennym termin ten bywa stosowany do nazwania wielu doświadczeń poczynając od zwykłego przygnębienia czy chwilowego obniżenia nastroju, aż do zaburzeń niezwykle głębokich a nawet zagrażających życiu. Różnorodne klasyfikacje kliniczne podają szczegółowe kryteria diagnostyczne pozwalające zdiagnozować depresje.